Κυριακή 22 Ιουνίου 2008

Η ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΑΝΑΠΑΡΑΓΩΓΗ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΟΛΗΨΙΑΣ


Η οικογένεια δεν συμβάλλει στην δημιουργία της θρησκοληψίας μόνο με την βραδινή προσευχή του παιδιού, καθώς το ψυχικό έδαφος για την δημιουργία θρησκοληψίας αποτελεί μάλλον η νευρωτική δομή του σεξουαλικά διαταραγμένου ανθρώπου. Η προδιάθεση για αποδοχή μεταφυσικών ιδεολογιών έχει εδραιωθεί στην κοινωνία θεσμικά, καθώς διάφορες θρησκευτικές κοινότητες και εκκλησίες λειτουργούν ως παραγωγοί και διανομείς ηθικών συστημάτων, στα οποία σημαντική θέση κατέχουν η επιβολή του ασκητισμού και η εχθρότητα απέναντι στην ηδονή, ιδίως απέναντι στην σεξουαλική. Η κύρια αποστολή της χριστιανικής θρησκείας είναι να καλύπτει εσαεί την κοινωνική και πολιτικοοικονομική δράση της με μεταφυσικές αιτιολογήσεις της σεξουαλικής ηθικής, αφαιρώντας έτσι όλες τις αιχμές της ορθολογικής ανάλυσής της. Η Εκκλησία είναι η πιο ισχυρή κοινωνική αρχή για την άμεση διάδοση των εχθρικών προς την σεξουαλικότητα ιδεολογιών και για την εξασφάλιση της διατήρησής τους.

Το ψυχολογικό έδαφος για την εξουσία της Εκκλησίας στις μάζες αποτελεί η αμφίρροπη καθήλωση του σεξουαλικά διαταραγμένου ανθρώπου… Ο Βίλχελμ Ραϊχ περιγράφει (στο «Τι είναι η ταξική συνείδηση», 1934) την λειτουργία της θρησκείας με τα ακόλουθα λόγια:

«Με τον περιορισμό και την καταπίεση της σεξουαλικότητας, αλλάζει η ανθρώπινη αίσθηση, δημιουργούνται οι εχθρικές προς την σεξουαλικότητα θρησκείες και σιγά – σιγά οι κρατούντες ιδρύουν δική τους σεξουαλική – πολιτική οργάνωση, την Εκκλησία με όλους της τους προδρόμους, που σκοπός της δεν είναι τίποτε άλλο από το ξερίζωμα της σεξουαλικής ηδονής των ανθρώπων και, κατά προέκταση, η λιγότερη ευτυχία επάνω στην γη». Στο ίδιο βιβλίο του, ο Βίλχελμ Ράϊχ παρουσιάζει παραστατικά τις απαιτούμενες ψυχικές διαδικασίες, χρησιμοποιώντας το παράδειγμα την λατρεία του Χριστού και της Παναγίας, οι οποίοι χρησιμεύουν στους πιστούς ως ανέραστα υποδείγματα που ανακουφίζουν από την έλλειψη σεξουαλικού συντρόφου.


Πηγή: Dietrich Haensch, «Represive Familienpolitik», στα ελληνικά «Η Καταπιεστική Οικογένεια. Η σεξουαλική καταπίεση ως μέσο της πολιτικής», εκδόσεις «Επίκουρος», Αθήνα, 1973. Αναδημοσίευση από το ιστολόγιο «ECRASEZ L’ INFAME!».


Τρίτη 17 Ιουνίου 2008

ΥΠΑΤΙΑ Η ΑΛΕΞΑΝΔΡΙΝΗ (355 - 415), Ή ΤΟ ΕΙΔΕΧΘΕΣΤΕΡΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ!


«Στην Υπατία, που στην λάμψη σου, στα λόγια σου κλίνω γόνυ και υψώνω το βλέμμα μου προς τον έναστρο ουρανό του πνεύματός σου.
Γιατί προς τον ουρανό τοξεύει η πράξη σου, προς τον ουρανό οδηγεί των λόγων σου η ομορφιά, θεϊκή Υπατία.
Ω συ των πνευματικών επιστημών υπέρλαμπρο αστέρι».

(Παλλαδάς, «Ύμνος εις την Υπατίαν», Anthologia Graeca)

Μια προσωπικότητα ολοκληρωμένη, γεμάτη ηθικές αρετές θάρρους, δύναμης, δικαιοσύνης, ειλικρίνειας, σεβασμού και αφοσίωσης στα ιδανικά, τις αξίες και τα πιστεύω της. Από τις σπάνιες γυναικείες μορφές, που η ενασχόλησή της με τις κατ' εξοχήν για την εποχή, ανδρικές επιστήμες, έπαιξε σημαντικό ρόλο στην πνευματική κληρονομιά της ύστερης αρχαιότητας... Αυτή η πρώτη Ελληνίδα που θέλησε ν' ακολουθήσει το δρόμο της ανεξαρτησίας ενάντια στις προκαταλήψεις, αρνούμενη υποταγή σε ένα ανδροκρατούμενο κατεστημένο και στο θρησκευτικό φανατισμό, δέχτηκε την ευτέλεια και το διωγμό. Μέσα στη θαρραλέα μοναξιά και με όπλο τις γνώσεις της, αντιστάθηκε επιβάλλοντας τη γυναικεία φωνή ακόμη και μετά τη δολοφονία της. Ως την τελευταία ημέρα, ως την τελευταία ανάσα της, αντιμετώπισε με θάρρος κι επίγνωση ακόμη και τον ίδιο το θάνατό της.

(Δημήτρης Βαρβαρήγος: «Υπατία», ιστορικό μυθιστόρημα)

Η Υπατία η Αλεξανδρινή, κόρη του φιλοσόφου Θέωνος, σπουδαία μαθηματικός και νεοπλατωνίστρια φιλόσοφος, φημισμένη για τη μόρφωση και την ωραιότητα της ψυχής της, δολοφονήθηκε άγρια από έναν φανατισμένο όχλο χριστιανών (παραβολάνων) στην Αλεξάνδρεια, το έτος +415.

Από τότε έγινε θρύλος και πέρασε στην ιστορία. Ποιητές, ιστορικοί, μυθιστοριογράφοι, είδαν την Υπατία σαν το σύμβολο της κλασικής παιδείας και της ελευθερίας της σκέψης. Την είδαν σαν τον αντίποδα του θρησκευτικού φανατισμού και την ταύτισαν με την πνευματική ανύψωση.

(Μαρία Τζίλσκα, «Υπατία η Αλεξανδρινή»)

Ο «πατριάρχης» της Αλεξάνδρειας Κύριλλος, που με τις ορδές των φανατικών μοναχών κατατρομοκρατούσε την πόλη, παρακίνησε και αποδέχτηκε τη δολοφονία της Υπατίας, από ζηλοφθονία, καθώς παρατηρούσε τις ατέλειωτες ουρές των μαθητών, που συνωστίζονταν στην είσοδο της ακαδημίας της.

Μια μοιραία ημέρα, στη διάρκεια της σαρακοστής (!), η Υπατία σύρθηκε βίαια έξω από την άμαξά της, γυμνώθηκε, μεταφέρθηκε σε παρακείμενη χριστιανική εκκλησία(!) και κατακρεουργήθηκε απάνθρωπα από ομάδα άγριων και ανάλγητων φανατικών χριστιανών, οπαδών του Κυρίλλου, με επικεφαλής τον Πέτρο τον αναγνώστη. Οι σάρκες της αποκολλήθηκαν από τα κόκαλα με κοφτερά όστρακα (οστράκοις ανείλον) και τα ασπαίροντα μέλη της παραδόθηκαν στη φωτιά και τα σκυλιά!

Η δικαστική έρευνα που ξεκίνησε για την τιμωρία των ενόχων του αποτρόπαιου εγκλήματος σταμάτησε μετά από όργιο δωροδοκιών. Ο θάνατος όμως της Υπατίας άφησε ανεξίτηλο στίγμα στο χαρακτήρα και στη θρησκεία του Κυρίλλου από την Αλεξάνδρεια…

(Έντουαρντ Γκίμπον, «Παρακμή και πτώση της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας»)

Και ολίγα για το ποιόν του Κυρίλλου, που ανενδοίαστα η «χριστιανική εκκλησία» έχει ανακηρύξει σε «άγιο»:

…Ήταν εξέχων θεολόγος! Πέραν αυτού όμως, ήταν αυταρχικός και αδίστακτος, βίαιος και άπληστος για δύναμη, έτοιμος να χρησιμοποιήσει το πλήθος και τους φανατικούς μοναχούς, για να εκτελέσουν τις εντολές του, απέναντι στους αντιπάλους του, τους αλεξανδρινούς ειδωλολάτρες, Εβραίους και μονοφυσίτες (χριστιανούς)!

(W. H. C. Frend, «The rise of Μonophysite»)

Για την Υπατία, δείτε ακόμη δύο βιβλία:
Pedro Galvez: Υπατία, εκδόσεις "Μεταίχμιο", 2006
Gabriel Trarieux: Υπατία, εκδόσεις "University Studio Press", 2000, Μετ. Γ. Καρβέλας

Αρχαίες πηγές:

Φιλοστόργιος, εκκλησιαστική ιστορία
Μαλάλας, χρονογραφία
Θεοφάνης, χρονογραφία
Σωκράτης ο Σχολαστικός, εκκλησιαστική ιστορία
Δίων Χρυσόστομος, Συνέσιος εκ Κυρήνης
Ιωάννης ο Νικίου, χρονογραφία
Συνεσίου του εκ Κυρήνης επιστολαί

Κώδικες:

α) P codex Parisinus 1538, 10ου αιώνα
β) R codex Parisinus 1539, 11ου αιώνα
γ) S codex Vaticanus 866.

Πηγή: Ιστολόγιο "Minimalist"

ΠΑΓΑΝΙΣΜΟΣ KAI ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΜΟΣ


Η λέξη Παγανισμός προέρχεται απ’ το λατινικό pagani ,που σημαίνει άνθρωπος του αγρού ,της εξοχής. Μακριά απ’ τα χωριά –κυρίως στα δάση- γιόρταζαν οι λαοί της Ευρώπης τους θεούς των προγόνων τους.

Η λέξη Παγανισμός σε πολλά ελληνικά λεξικά ταυτίζεται με την ειδωλολατρία, γεγονός που αποδεικνύει-ως ένα βαθμό- και γλωσσολογικά τη σύγχυση που έχει προκαλέσει η πολύχρονη δυσφήμηση των εθνικών θρησκειών απ’την χριστιανική θρησκεία. Πρακτικά παγανιστές ήταν όσοι αρνούνταν να υποκύψουν στα διατάγματα του Θεοδοσίου.

Παρότι ο Νεοπαγανισμός εμφανίστηκε ως ιδεολογικό ρεύμα το 19ο αιώνα , μόλις τα τελευταία 30 χρόνια βρήκε τεράστια απήχηση και κατάφερε να δημιουργήσει ένα πραγματικό μαζικό κίνημα στις μέρες μας. Οι αιτίες που προκάλεσαν αυτήν την «επιστροφή στις ρίζες» ήταν η τελειωτική ισοπέδωση των ιδεολογιών, η ραγδαία ανάπτυξη της τεχνολογίας και ο οικολογικός κίνδυνος που απειλεί τον πλανήτη.

Βασικές όψεις του Παγανισμού είναι :

α) ο Ανιμισμός (κοσμοθεωρία, που σύμφωνα με την οποία ό,τι μας περιβάλλει έχει ψυχή).

β) ο Πολυθεϊσμός (η πολλαπλή εκδήλωση του Θεού).

γ) ο Πανθεϊσμός (ο αιώνιος κόσμος που ταυτίζεται με το Θεό, είναι η μοναδική πραγματικότητα).

δ) ο Σαμανισμός (το ταξίδι της Ψυχής και του Πνεύματος στη προσπάθεια ένωσης του Ανθρώπου με το Υπερφυσικό) και τέλος

ε) οι σύγχρονες νεοπαγανιστικές - φυσιολατρικές ομάδες, γνωστές με το όνομα modern pagans, που τα μέλη τους ανακαλύπτουν ένα βαθύτερο φιλοσοφικό νόημα στην Μητέρα Φύση, στην Γαία κλπ. Ο σεβασμός στην ελεύθερη βούληση και τις επιλογές του κάθε ατόμου είναι ένα από τα κύρια γνωρίσματα του Νεοπαγανιστικού κινήματος.

"ΜΑΥΡΟ ΠΙΠΕΡΙ": Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΩΣ ΤΥΡΑΝΝΟΣ


Άμεση συνέπεια της εμπλοκής του κλήρου στην πολιτική, σε Ανατολή και Δύση, ήταν η δια της βίας εξάπλωση του Χριστιανισμού. Βία που δεν περιορίστηκε στον προσηλυτισμό των εθνικών (ειδωλολατρικών για τους «πατέρες») πληθυσμών, αλλά επεκτάθηκε στην ολοκληρωτική συντριβή και εξαφάνιση οποιουδήποτε πολιτισμικού στοιχείου παρέπεμπε στις εν λόγω παραδόσεις. Στον ελλαδικό χώρο, όπου το έργο των ρασοφόρων ήταν σαφώς πιο δύσκολο, η ολική (;) επικράτησή τους φαίνεται να συμβαίνει τον 9ο αιώνα και για περίπου 6 αιώνες το άκουσμα και μόνο λέξεων που παραπέμπουν σε ο,τιδήποτε ελληνικό μπορούσε να επιφέρει την θανατική καταδίκη.

Εμάς όμως, αυτό που μας ενδιαφέρει από την υπαρκτή αντίφαση μεταξύ της αρχαίας ελληνικής και της χριστιανικής πολιτικής και πολιτισμικής κληρονομιάς εν γένει, είναι το αδογμάτιστο και αυθεντικά λαϊκό της θρησκευτικής σύλληψης της πρώτης. Και αυτό γιατί τουλάχιστον δεν εμπόδισε την αυτοθεσμιστική λειτουργία της αρχαίας Πόλεως, της πρώτης, καθαρά και ξάστερα, ρητής εκδήλωσης της κοινωνικής και ατομικής αυτονομίας, που όμως, για διαφορετικούς λόγους δεν συνεχίστηκε. Όπως αναφέρει και ο J. P. Vernant στο «Μύθος και θρησκεία στην αρχαία Ελλάδα» για την αρχαία θρησκεία, αυτή «δεν γνώρισε ούτε προφήτη, ούτε μεσσία. Στην Ελλάδα των πόλεων… αυτή η θρησκευτική παράδοση δεν είναι ούτε ενιαία, ούτε αυστηρά παγιωμένη. Δεν έχει κανένα δογματικό χαρακτήρα. Δίχως ιερατείο, δίχως επαγγελματίες ιερείς, δίχως Εκκλησία, η ελληνική θρησκεία δεν γνωρίζει Ιερά Γραφή, στην οποία θα βρισκόταν ενσωματωμένη, μια για πάντα, σε ένα κείμενο, η αλήθεια. Και δεν περιλαμβάνει κανένα Πιστεύω, που θα επέβαλε στους πιστούς ένα ενιαίο σύνολο δοξασιών για τον κόσμο των θεών».

Αντίθετα και ακριβώς απέναντι στέκεται το βυζαντινό και καθολικό παράδειγμα του πρώτου δογματικού μηχανισμού που θέτει οργανωμένα και επεκτατικά την πηγή της αρχής – θεσμού εκτός κοινωνίας και συγκεκριμένα στην υπερβατική αρχή την οποία η ίδια εκπροσωπεί, δηλαδή τον θεό, έτσι ώστε να ισχύει το «πώς μπορείς να αμφισβητήσεις τον νόμο, όταν ο νόμος έχει δοθεί απ’ τον θεό, πώς μπορείς να λες πως ο νόμος που έδωσε ο θεός είναι άδικος, όταν δικαιοσύνη είναι ακριβώς ένα από τα ονόματα του θεού, όπως και η αλήθεια είναι ακριβώς ένα από τα ονόματα του θεού: συ γαρ ει αλήθεια, η δικαιοσύνη και το φως;» (Κορνήλιος Καστοριάδης, «Αρχαίο ελληνικό και πολιτικό φαντασιακό» στο «Η άνοδος της ασημαντότητας»).

Επίσης, για πρώτη φορά στα ανθρώπινα χρονικά θεσμίζεται η μισαλλοδοξία ως κεντρική πολιτική ταυτότητα του καθεστώτος, πολύ πριν τον Χίτλερ. Εξού και οι διώξεις με κρατική βούλα αρχικά των ελληνιζόντων και των –δικών τους κατά βάθος διαφωνούντων- αιρετικών, στη συνέχεια όλων ανεξαιρέτως των «ειδωλολατρών», για να καταλήξει στην ιερά εξέταση, στο κυνήγι «μαγισσών» και στην εξόντωση όλων των αμερικανών αυτοχθόνων.

Σε γενικές γραμμές και έχοντας αποφύγει τις γενικεύσεις, αυτή ήταν η μέθοδος και ο ιστορικός τρόπος με τον οποίο από ιουδαϊκή αίρεση και σε κάποιες στιγμές υπό διωγμό, η χριστιανική Εκκλησία έγινε κυρίαρχη σε Ανατολή και Δύση. Από την στιγμή δε που η άμεση βία καταλάγιασε με το πέρας των αιώνων και την ολοκληρωτική της επικράτηση, η ανάδυση του καπιταλισμού αλλά και των διαφόρων κινημάτων αμφισβήτησης που προήλθαν από τον, τόσο μισητό στους ρασοφόρους, Διαφωτισμό, επέφερε αλλαγές στον τρόπο αναπαραγωγής και στην δομή της εξουσίας της. Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά ο Walter Benjamin: «ο καπιταλισμός αναπτύχθηκε παρασιτικά στον Χριστιανισμό της Δύσης –και πρέπει να τονιστεί όχι μόνο για την περίπτωση του Καλβινισμού, αλλά και για τα υπόλοιπα ορθόδοξα χριστιανικά ρεύματα- μέχρι το σημείο εκείνο όπου η Ιστορία του Χριστιανισμού έγινε η Ιστορία του παράσιτού του, δηλαδή του καπιταλισμού» (περιοδικό «Πανοπτικόν», τεύχος 7).

Καταλύτης στην όλη αυτή μεταβολή ήταν η εμφάνιση στο προσκήνιο της Ιστορίας του κράτους, όπως τουλάχιστον το γνωρίζουμε σήμερα. Η ύπαρξη κατά το μάλλον ή ήττον ομογενοποιημένων πληθυσμών εντός της μορφής κράτος δεν θα ήταν δυνατόν να επιτευχθεί αν δεν είχε φροντίσει γι’ αυτό ο Χριστιανισμός σε όλες τις συσκευασίες του. Κομβικό σημείο εδώ ήταν και η υιοθέτηση των εκπαιδευτικών μηχανισμών αναπαραγωγής που είχαν εφεύρει και εφαρμόσει με σχετική επιτυχία οι Εκκλησίες, ώστε να αποφεύγεται η δημιουργία αποκλίσεων των στελεχών τους από το επίσημο δόγμα, και που ένας από αυτούς αποτέλεσε και την πρώϊμη μορφή πανεπιστημίου!

Βέβαια στις περιοχές εκείνες που το πνεύμα και η πραγματικότητα του Διαφωτισμού κυριάρχησαν και δια των αστικών επαναστάσεων, οι μηχανισμοί αυτοί απέκτησαν κοσμικό χαρακτήρα και απομακρύνθηκαν από τον ασφυκτικό θρησκευτικό έλεγχο. Και εδώ είναι το σημείο που απαντιέται το σημαντικό για την Ελλάδα ερώτημα της ορθόδοξης απόλυτης κυριαρχίας στην ντόπια πανίδα: αντίθετα από την πλειοψηφία των ευρωπαϊκών λαών, που με τον έναν ή άλλον τρόπο, συνήθως βίαια, απομάκρυναν τον σταυροφόρο σκοταδιστικό μηχανισμό από την επίσημη υποχρεωτική εκπαίδευσή τους, εδώ στο Ελλαδιστάν αυτό ουδέποτε έγινε, με αποτέλεσμα η ντόπια πανίδα που κατοικοεδρεύει σε αυτό (αλλά και η άλλη, της διασποράς) όχι μόνο να θεωρεί την ορθόδοξη σκοταδιστική βαρβαρότητα συστατικό στοιχείο της ταυτότητάς της, αλλά και να θεωρεί ότι πρέπει να την υπερασπιστεί, γιατί τάχα είναι μοναδική, αλλά πάνω από όλα επειδή είναι η παράδοσή «της», λες και η παράδοση δεν πρέπει ποτέ να τίθεται στην κριτική, να αμφισβητείται. Η αντιδαρβίνεια λοιπόν πανίδα μας είναι όντως μοναδική, η δε βλακεία της είναι επίσης μοναδική και αυτοφυής, είτε ως επιβολή, είτε ως αναπαραγωγή, αφού έχει φθάσει σε σημείο να θεωρεί πως ό,τι παραδίδεται από τις προηγούμενες γενιές είναι σωστό και ακολουθητέο, έτσι λ.χ. με βάση την λογική (;) της, οι Γερμανοί θα έπρεπε να είναι για πάντα ναζί, ακόμα και σήμερα.

…Τελειώνοντας εδώ την μικρή αναφορά μας στο φαντασιακό και στα έργα και τις ημέρες της ημεδαπής πανίδας και της λογικής της, θεωρούμε ότι το ζήτημα του διαχωρισμού των δύο μηχανισμών είναι όντως σημαντικό, αλλά όχι έτσι όπως τίθεται. Αφενός γιατί διαχωριζόμαστε από την πλειοψηφία της υποχωρητικής και συμβιβαστικής Αριστεράς, που, προκειμένου να χαϊδέψει τα αυτιά των συνεχώς μειούμενων ψηφοφόρων της, μιλάει για διαχωρισμό και εκκοσμίκευση του κράτους, χωρίς να αγγίζει το σημαντικότερο ζήτημα που προκύπτει από μία τέτοια θέση, δηλαδή το παρόν και το μέλλον της εκκλησιαστικής περιουσίας, γνωρίζοντας ότι ένα τέτοιο ζήτημα θα την φέρει σε σύγκρουση με συμφέροντα, ανθρώπους και μύθους που καθόλου δεν θα την ωφελήσουν στον βασικό σκοπό της, δηλαδή αυτόν της ψήφου.

Διαχωρισμός πραγματικός σημαίνει αποχαρακτηρισμό και στην συνέχεια δήμευση της περιουσίας της Εκκλησίας, όλης ή της πλειοψηφίας της, και πλέον όσοι δηλώνουν και θέλουν να ορίζονται ως προς την κοινωνική τους εξωτερίκευση χριστιανοί, να αναλάβουν τις διοικητικές και οικονομικές υποχρεώσεις που κάτι τέτοιο συνεπάγεται.

Το 98% της περιουσίας του εν λόγω τρομοκρατικού μηχανισμού είναι προϊόν βίαιης διεκδίκησής του από τον λαό ή επωφελούς συνεργασίας με το κράτος σε εποχές που πέρασαν ανεπιστρεπτί και σε καμία περίπτωση ο δημόσιος και κοινωφελής χαρακτήρας της δεν πρέπει να χαθεί. Είναι αλήθεια ότι η Αριστερά το ξέρει αυτό, εξού και η μεγάλη αμηχανία της (ειδικά σήμερα που οι καπιταλιστικές συγκυρίες παραχωρούν τα πάντα στην ιδιωτική πρωτοβουλία, ένα τέτοιο αίτημα την καθιστά ανεδαφική), άλλωστε το οικονομικό επιτελείο των χριστιανομουλάδων είναι κατά πολύ ικανότερο από αυτήν στη σύλληψη και στους ελιγμούς στην σύγχρονη πραγματικότητα.

Πηγή: «Το ρασοφοριάτο και η ημεδαπή πανίδα», στο περιοδικό «Μαύρο Πιπέρι», τεύχος 5, καλοκαίρι 2005. Αναδημοσίευση από το blog "PAGAN AND PROUD".

ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΑ ΣΤΟ ΣΤΟΟΥΝΧΕΝΤΖ




ΧΕΙΜΕΡΙΝΟ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟ ΤΟΥ "2006"





ΧΕΙΜΕΡΙΝΟ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟ ΤΟΥ "2007", ΞΗΜΕΡΩΜΑ

HAWKWIND: ΠΟΛΕΜΙΣΤΕΣ ΣΤΑ ΟΡΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Οι αναρχοπαγανιστές «Hawkwind» παίζουν στο Σικάγο τον Αύγουστο του 1997

Η... «ΑΓΑΠΗ» ΤΣΑΚΙΖΕΙ ΤΑ... «ΕΙΔΩΛΑ»!



Σκηνές από την εκπληκτική αλλά μποϋκοταρισμένη ταινία του Γιώργου Σταμπουλόπουλου «Δύο Ήλιοι στον Ουρανό» (1992)

ΕΝΝΟΙΟΛΟΓΙΚΕΣ ΑΛΧΗΜΕΙΕΣ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ


«Αυτό που μισεί ο χριστιανός, αυτό είναι που ‘χει αξία» (Νίτσε)

Ως «αντι-φασίστας / αντι-φασιστικό» ορίζεται εν γένει κάθε πρόσωπο, πράγμα ή κατάσταση που εναντιώνεται στον Φασισμό και θεωρείται χαρακτηρισμός θετικός.

Ως «αντι-ολοκληρωτιστής / αντι-ολοκληρωτικό» ορίζεται εν γένει κάθε πρόσωπο, πράγμα ή κατάσταση που εναντιώνεται στον κάθε είδους Ολοκληρωτισμό και θεωρείται χαρακτηρισμός θετικός.

Ως «αντι-χριστιανός / αντι-χριστιανικό» ορίζεται εν γένει κάθε πρόσωπο, πράγμα ή κατάσταση που εναντιώνεται στον Χριστιανισμό και –έκπληξη!- θεωρείται χαρακτηρισμός αρνητικός.

Όμως ο Φασισμός και ο Ολοκληρωτισμός είναι προϊόντα του λεγόμενου «μονοθεϊσμού», του οποίου κύρια επιθετική αιχμή αποτελεί ο Χριστιανισμός, η πιο αιματοβαμμένη θρησκεία στην Ιστορία της ανθρωπότητας.

«Η εμφάνιση του ολοκληρωτισμού στην Ευρώπη ταυτίζεται με την ίδρυση του κράτους του Μεγάλου Κωνσταντίνου» έχει πολύ σωστά τονίσει ο Γάλλος φιλόσοφος Ονφρέ.

Κι όμως... απτόητοι οι χριστιανοί εξακολουθούν να χρησιμοποιούν θρασύτατα τους όρους «αντι-χριστιανός / αντι-χριστιανικό» με αρνητική σημασία!

Κάθε σωστός άνθρωπος οφείλει πρωτίστως να είναι αντι-χριστιανός!

Κάθε σωστή ενέργεια οφείλει πρωτίστως να είναι αντι-χριστιανική!

Δευτέρα 16 Ιουνίου 2008

Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ, ΜΗΥΣΗ ΣΤΟ ΜΙΣΟΣ

«Το χριστιανικό ιερατείο είναι εντελώς ανασφαλές για το ίδιο του το σύστημα πίστης. Αυτό γίνεται εμφανές από την τεχνική του τετελεσμένου, την οποία χρησιμοποιεί στα κηρύγματά του. Δεν θέλει να πάρει κανένα ρίσκο και επαναλαμβάνει συνεχώς, για επιπρόσθετο αποτέλεσμα, τις ακόλουθες προδικαστικού τύπου, αποφάσεις:

α) παραδέξου ότι είσαι αμαρτωλός,

β) ζήτα συγχώρεση των αμαρτιών σου,

γ) αναγνώρισε ότι ο Θεός έστειλε τον Ιησού Χριστό από τον ουρανό, για να σώσει τους αμαρτωλούς,

δ) αποδέξου τον Ιησού Χριστό ως σωτήρα σου…

Η ανασφάλεια του χριστιανικού ιερατείου είναι τόσο μεγάλη, ώστε κάθε τρίτη ή τέταρτη πρόταση που εκστομίζει ένας μέσος, μηχανικά ομιλών χριστιανός ιερωμένος, είναι ΑΚΡΙΒΩΣ Η ΙΔΙΑ με μία από τις παραπάνω προτάσεις. Η επανάληψή τους δεν γνωρίζει όρια, αλλά συνεχίζεται αενάως.

Αυτό που στην πραγματικότητα γίνεται δεν είναι με κανέναν τρόπο κήρυγμα, αλλά ξεκάθαρα μία πλύση εγκεφάλου των πιστών. Τόσο επίμονη είναι μάλιστα αυτή η πλύση εγκεφάλου, που τελικά οι πιστοί δεν ενδιαφέρονται καν να αναλογιστούν την κληρονομιά αιώνων βαρβαρότητας και κτηνωδίας που άφησε η πίστη τους, φρίκες που ακόμη μας ανατριχιάζουν, ώστε να συνειδητοποιήσουν στοιχειωδώς την φρικιαστική αλήθεια, ότι η Θρησκεία τους δεν είναι Θρησκεία, αλλά μία μύηση στο μίσος».

Surinder Paul Attri

Παρασκευή 13 Ιουνίου 2008

ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ GARY SNYDER


Ένα ανάθεμα προς τους ανθρώπους του Πενταγώνου

Καθώς δολοφονείτε τις μικρές βιετναμέζες

και τους χωρικούς μες στα ίδια τα χωράφια τους

καίγοντας και ξεκοιλιάζοντας

δηλητηριάζοντας και αφανίζοντας

τόσο πιο συστηματικά κυνηγάω βαθιά στην καρδιά μου

τον «αμερικανό» εαυτό μου.

Δεν θα τον αφήσω να ζήσει, τον «αμερικανό».

Θα τον αφανίσω, Ο κύριος «Χ»

είναι ήδη προ πολλού νεκρός.

Δεν θα αφήσω να περάσει και στα παιδιά μου

μα θα τους δώσω αντίθετα τον Αρχηγό Γιοζέφ (1),

τις αγέλες των βουβάλων, τον Iσί (2),

το γεράκι και τα έλατα,

τον Βούδα, τα ίδια τα γυμνά κορμιά τους,

για να κολυμπήσουν, να χορέψουν

και να τραγουδήσουνε.

Καθώς σκοτώνω μέσα μου τον άσπρο εαυτό μου,

τον «αμερικανό»,

και χορεύω τον Χορό των Πνευμάτων (3),

να φέρω πίσω σε τούτη την ήπειρο

το χόρτο και τα ποτάμια της,

να συνθλίψω τα λαρύγγια σας ενώ κοιμάστε.

Τούτη την μαγεία απεργάζομαι,

τούτη την αγάπη προσφέρω,

που τα δικά μου παιδιά ίσως θα εξαπλώσουν

και τα δικά σας μάλλον μήτε καν θα καταλάβουν!

Hi niswa vita ki ni! (4)

Gary Snyder, 1967

Απόδοση στα ελληνικά: Βλάσης Ρασσιάς. O γνωστός «μπητ» ποιητής Gary Snyder γεννήθηκε στις 8 Μαϊου 1930 στο Σαν Φραντσίσκο και σπούδασε στο Ρηντ, το Μπέρκλεϋ, την Ιντιάνα και σε ένα μοναστήρι Ζεν στο Κυότο της Ιαπωνίας. Δούλεψε ως ξυλοκόπος, δασοφύλακας και ψαράς, ενώ οι πιο γνωστές ποιητικές συλλογές του είναι οι «Riprap», «Myths and Texts», «A range of poems», «The back country», «A Place in Space», «Mountains and Rivers Without End» κ.ά. Υπήρξε εκδότης του περιοδικού «Earth Household», έχει βραβευτεί με το βραβείο «Πούλιτζερ» και κινείται συνειδησιακά στον χώρο του «βιοτοπισμού» και της «οικολογίας βάθους».

(1) Chief Joseph (απεικονίζεται στην φωτογραφία), ινδιάνικο όνομα Hinmuuttu-yalatlat. Αρχηγός των Ινδιάνων Nez Perce (3 Μαρτίου 1840 – 21 Σεπτεμβρίου 1904) που αγωνίστηκε σκληρά για να προστατέψει τον λαό του από τους λευκούς χριστιανούς και πήρε το προσωνύμιο «Κόκκινος Ναπολέων». Ιστορική έχει μείνει η ρήση του ότι «δεν χρειάζονται πολλά λόγια για να πει κανείς την αλήθεια».

(2) Ishi:το όνομα που δόθηκε από τους χριστιανούς κατακτητές στο τελευταίο Ινδιάνο της φυλής των Γιαχί που γεννημένος γύρω στο 1860 και αποβιώσας στις 25 Μαρτίου 1916 από φυματίωση, είδε σε ηλικία μόλις 5 ετών όλη την φυλή του να σφάζεται από τους αμερικανούς χριστιανούς (The Three Knolls Massacre). Ο μικρός διέφυγε μαζί με την μητέρα του και άλλα 30 περίπου άτομα στις ερημιές, όπου όμως μετά από πολλές δεκαετίες απόλυτης εξαθλίωσης εξοντώθηκαν από τους ανθρωποκυνηγούς όλοι, εκτός του Ισί που πιάστηκε μισοπεθαμένος από την πείνα στις 29 Αυγούστου 1911 και δόθηκε ως ζωντανό τρόπαιο στο Ανθρωπολογικό Μουσείο του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια.

(3) «The Ghost Dance»: «Ο Χορός των Πνευμάτων» των Σεγιέν, Λακότα, Παγιούτ κ.ά., απελευθερωτικό πνευματικό κίνημα και ιεροπραξίες των υπόδουλων Ινδιάνων της τριετίας 1889 – 1991. Τέθηκε εκτός νόμου από τους χριστιανούς κατακτητές και κόστισε στους Λακότα, που επέμειναν να τελούν τις ιεροπραξίες, την άγρια κατασφαγή τους στο «Γούντεν Νη» («The Wounded Knee Massacre» τον Δεκέμβριο του 1890).

(4) «Hi niswa vita ki ni»: η επωδός του «Χορού των Πνευμάτων», που τραγουδιέται από όλους τους συμμετέχοντες και σημαίνει «θα ζήσουμε ξανά».

Πηγή: ιστολόγιο
«ECRASEZ L' INFAME!»

Πέμπτη 12 Ιουνίου 2008

ΑΥΤΟΧΘΩΝ ΠΕΡΗΦΑΝΙΑ - NATIVE PRIDE

Η αντίσταση των αυτοχθόνων εθνών της βόρειας Αμερικής
ενάντια στους λευκούς χριστιανούς κατακτητές.

Τετάρτη 11 Ιουνίου 2008

ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΤΟΥ STONEHENGE



Το τελευταίο Ελεύθερο Φεστιβάλ του Στόουνχεντζ το θερινό ηλιοστάσιο του 1985

ΚΑΤΟΧΗ...


ΚΑΤΟΧΗ (του Μπομπ Χόπι)

ΚΑΤΕΧΩ: 1. κρατώ ισχυρώς, έχω υπό την εξουσία μου

2. κρατώ σαν ιδιοκτησία, κατακρατώ κάποιον ή κάτι.

ΚΑΤΟΧΗ: Ιδιοκτησία. Κυριότητα. Έλεγχος. Το Έχειν. Το να έχεις.

Έχω μία ιδέα. Έχω ένα κρύωμα, έχω υπομονή. Να έχουμε ένα καλό γεύμα να έχουμε περάσει καλά, να έχουμε φίλους. Έχω ένα εξοχικό, μια Μερσεντές, μια υπηρέτρια. Τα δένδρα έχουν καινούργιους ανθούς. Σε έχω όπου σε θέλω.

Η ιδιοκτησία δεν έχει μια απλή έννοια. Προέρχεται από το λατινικό «posse» που σημαίνει δύναμη με την διπλή έννοια και της ισχύος και της πίεσης και με την σημασία της δυνατότητας ή της ικανότητας. Μπορεί να σημαίνει κάτι το φιλικό, εχθρικό ή αδιάφορο, ανάλογα με την περίσταση. Τι, πώς και γιατί κατέχουμε; Κι ακόμη πιο σημαντικό τι / ποιος μας κατέχει; Πώς; Γιατί;

Στην Αϊτή, οι πρακτικοί μάγοι Βουντού έχουν επεξεργασθεί τελετουργίες σχετικές με την καταληψία / κατοχή, που οι ρίζες τους χάνονται στα βάθη του χρόνου. Τελετουργίες συνειδητά σχεδιασμένες και ελεγμένες από τους ανθρώπους που παίρνουν μέρος σ' αυτές. Σε αυτές τις τελετές, ο Λόα (Θεός) προσκαλείται να μπει σε κάποιον. Η ψυχή του ανθρώπου αυτού πρόσκαιρα (και εθελοντικά) φεύγει και έτσι ο Λόα μπορεί και κατέχει το κορμί του / της. Ο Λόα μπορεί να διατάξει και να απαιτεί (συγκεκριμένη τροφή, ποτό, αρώματα, κοσμήματα, θυσίες) μα και δίνει ανταλλάγματα, όχι μόνον σ' αυτόν στον οποίο μπαίνει αλλά και σ' ολόκληρη την κοινότητα (συμβουλές, υγεία, προειδοποιήσεις, την δύναμη να αντεπεξέλθει σ' ένα δύσκολο έργο). Πάντως η αμοιβαία ανταλλαγή δεν είναι ακίνδυνη και ο «μαμ μπο» ή ο «χουν γκαν» παρατηρεί προσεκτικά το κατεχόμενο πρόσωπο και ζητά από τον Λόα να φύγει την ώρα που πρέπει. Μετά παίρνει τον κουρασμένο -πρώην κυριευμένο- και τον οδηγεί σε κάποιο ήσυχο μέρος να ξεκουραστεί. Το μονοπάτι ανάμεσα στους Θεούς και τους «κατεχόμενους» ανοίγει και κλείνει μέσα από τους πολύπλοκους ρυθμούς των κρουστών και των κουδουνιών. Είναι μουσικοί που δημιουργούν κι ύστερα διαλύουν την επιθυμητή ατμόσφαιρα μέσα στην οποία γίνεται η «τελετή κατοχής».

Ωστόσο, στον 20ο αιώνα, στις Δυτικές κοινωνίες το βιομηχανικό βουητό και ο μονότονος ρυθμός της μαζικής κουλτούρας είναι ένα μονοπάτι χωρίς τέλος, δεν κλείνει ποτέ, και οι ψυχές μας είναι συνέχεια και με την βία διωγμένες μακριά μας: οι Θεοί μας, οι Λόας μας, ακούνε σε ονόματα όπως Εξουσία, Κύρος, Περιουσία, Φόβος, Καταπίεση, Κομφορμισμός, Δουλειά και Ανία, έρχονται και εισβάλουν απρόσκλητοι και κατέχουν τα σώματά μας από παιδιά. Ούτε για αστείο δεν «μπαίνουνε απλώς» μέσα μας. Μας σαμαρώνουν, μας βάζουν το χαλινάρι και μας σέρνουν στο χώμα.

Ήρθαν δήθεν σαν έποικοι, μα άραξαν για τα καλά και κατάφεραν να μας ξεκόψουν από τις φυσικές μας πηγές καθώς εμείς αναπαράγουμε τις τελετές και τις συνήθειες που εξασφαλίζουν την ιδιοκτησία τους. Καθώς μάλιστα περνάει ο καιρός, τα ελάχιστα κομμάται από την φυσική, κοινωνική, ψυχολογική μας διάσταση που δεν έχουν ακόμα αποικισθεί / κυριευθεί μικραίνουν όλο και πιο πολύ. Τα κατακομμένα δάση και τ' απογυμνωμένα βουνά έχουν αντικατασταθεί από σουπερμάρκετ και πάρκινγκ, ενώ ταυτόχρονα κάτι τεμαχίζει τις ψυχές μας. Το έδαφος διαβρώνεται. Τα πάντα μετατρέπονται σε ιδιοκτησία και είναι πολύ λίγα τα μέρη όπου μπορεί ακόμα κανείς να βρει την ησυχία του και τον εαυτό του.

Χωρίς να δίνουν κανένα αντάλλαγμα, οι βίαιοι αυτοί εκπολιτιστές, αυτοί οι καινούργιοι Λόας, όρισαν εαυτούς εξ ορισμού να κατέχουν (και με τον τρόπο αυτό να μας εξουσιάζουν), αν και χρωστούν την δύναμή τους στο ότι, προς το παρόν, ελέγχουν απόλυτα την διαδικασία των τελετών, την δομή της καθημερινής ζωής. Εμείς απλώς χορεύουμε τον χορό τους. Και στολιζόμαστε με hi-tech μπιχλιμπίδια και τοξικά αρώματα, όπως αυτοί διατάζουν. Θυσιάζουμε όλη μας την ενέργεια και την δημιουργικότητα με τρόπο τόσο άψογα προκαθορισμένο, ώστε μάς είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι κάποτε μας ανήκαν. Φτιάξαμε πλαστικούς βωμούς εικόνες ειδώλων, μια γαμημένη τελείως κουλτούρα, που υπηρετεί τις ανάγκες αυτών των καινούργιων «θεών» και επαναβεβαιώνει συνεχώς το «φυσικό» τους δικαίωμα να εξουσιάζουν την πραγματικότητα.

Σαν κάποιον «μαμ μπο» που αντικρίζει έναν παράνομο κι επικίνδυνο Λόα, καλούμαστε λοιπόν να φτιάξουμε τελετές αντίθετες, τελετές κάθαρσης που θα πετάξουν έξω αυτούς που αποίκισαν τα κορμιά και τις ζωές μας. Θα χρειαστούμε τελετές επαναφοράς και επαναδημιουργίας τρόπων ζωής που δεν θ' αφήνουν χώρο σε πεινασμένους για δύναμη κατασκευασμένους «θεούς» να προσπαθούν να μας κατέχουν. Τελετές κάθαρσης που μπορούν να είναι απλές και άμεσες, όπως ας πούμε ένα τούβλο στις οθόνες των τηλεοπτικών συσκευών ή κάποια σούπερ κόλλα στις κλειδαριές των κάθε είδους ναών του εμπορεύματος. Όπως έγραψε ο Hakim Bey: «αφήστε τις πικεττοφορίες, κάντε βανδαλισμούς. Μη διαμαρτύρεστε, παραμορφώστε. Όταν η ασκήμια, η φτώχεια της φαντασίας, το ηλίθιο ξόδεμα πέφτει με την βία επάνω σας, γίνετε λουδδίτες, φτύστε το κατάμουτρα, πληρώστε τους διαβόλους με το ίδιο τους το νόμισμα. Κατεστρέψτε τα σύμβολα της Αυτοκρατορίας σ' όνομα του ότι τίποτα δεν πιο πολύτιμο από της καρδιάς τον απέραντο πόθο για την Αρετή».

Οι τελετές της αναδημιουργίας θα αλλάξουν ριζικά την κουλτούρα που υπάρχει, γεμίζοντας την με καινούργια στοιχεία μιας «κουλτούρας ενδυνάμωσης». Θα μπορούσαν να γίνουν μια σειρά από τελετές που να περιλαμβάνουν τηλεφωνική απαγγελία ποίησης, αντιαυταρχική ταχυδρομική τέχνη με πολλούς αποδέκτες, γράμματα αλυσίδα, agi-tprop σε κάθε οργανωμένο χώρο, σε κάθε οικοδομικό τετράγωνο με στόχο την Δημιουργία Αυτόνομων Κέντρων, κοινοβιακές πόλεις - πάρκα και φάρμες – κολλεκτίβες (Αυτά τα παραδείγματα είναι σχεδιασμένα έτσι ώστε να υπάρχουν δύο βασικές ομάδες, η πρώτη που θα δημιουργεί περισσότερο παρά θα «δέχεται» την κουλτούρα και η δεύτερη που θα εγκαθιδρύσει συνελεύσεις, καταφύγια ώστε να προστατεύει και να ενθαρρύνει εναλλακτικά μοντέλα κουλτούρας).

Τίποτα από όλα αυτά δεν είναι καινούρια και πρωτοεμφανιζόμενο. Τα κοινόβια και το θέατρο του δρόμου βεβαίως δεν μπορούν να δημιουργήσουν από μόνα τους μια άλλη κοινωνία. Σίγουρα όμως μπορεί αυτό που οι σιτουασιονιστές ονόμασαν «επανάσταση της καθημερινής ζωής», όπου ριζοσπάστες καλλιτέχνες και οι αυτονομαζόμενοι «εργάτες της κουλτούρας» προσπαθούν να γελοιοποιήσουν και να αχρηστέψουν τον μηχανισμό της πνευματικής αναισθησίας που δημιούργησε η μονοδιάστατη καπιταλιστική κουλτούρα, οδεύοντας προς κάτι διαφορετικό. Άσχετα αν, σε μεγάλο βαθμό, αρκετοί παρέμειναν «καλλιτέχνες», υπηρετώντας την Κουλτούρα (με μεγάλο Κ) αντί την κουλτούρα, παραμένοντας απομονωμένοι αουτσάϊντερς και ουσιαστικά αναποτελεσματικοί.

Είναι ίσως δύσκολο να φαντασθείτε ότι έτσι μπορούν να δημιουργηθούν ρωγμές στην ατσάλινη βιτρίνα της κατεχόμενης πραγματικότητας ή ότι θα αφεθούν τα διάφορα δεδομένα του συστήματος να εκτοπισθούν και να διορθωθούν. Το όραμά μας σπάνια κρατάει περισσότερο από όσο είμαστε πάνω στο χαρτονένιο μας βάθρο: κάνα πόστερ από δω, καμμιά πορεία από κει, κάποιο περιοδικό που το διαβάζουμε μονάχα λίγες αδελφές ψυχές.

Τι θα γινόταν όμως αν όλη αυτή η μυρμηγκιά των αναρχο-φρικο-αριστεριστών έβαζε σκοπό να καταστρέψει από ένα τουλάχιστον συγκεκριμένο κυρίαρχο έμβλημα ο καθένας τους την ημέρα;

Τι θα γινόταν αν κάναμε τους ναούς του εμπορεύματος να φανούν σαν απαίσια άντρα που έχουν όλα τα αντίστοιχα λατρευτικά τους σκεύη γεμισμένα αίμα, σκατό, σπασμένο γυαλί, θάνατο;

Τι θα γινόταν αν σταματούσαμε να γράφουμε, να ζωγραφίζουμε και να θεωρητικολογούμε μέσα από τα αυστηρά προσδιορισμένα και προκαθορισμένα όρια που οι Λόας μας έχουν ορίσει, κι αρχίζαμε να στέλνουμε την πνευματική δουλειά μας σε τυχαίους άγνωστους ή να την διανέμουμε σε καθαριστήρια και πολυκαταστήματα;

Τι θα γινόταν αν βλέπαμε όλες μας τις ενέργειες σαν δημιουργίες μιας καινούριας θετικής κουλτούρας, παρατώντας τις μοναχικές μας διαμαρτυρίες και τις καταστρεπτικές μας φαντασιοπληξίες;

Τι θα γινόταν αν ό,τι κάναμε ήταν μέρος μιας συνειδητά προσχεδιασμένης τακτικής και ενός οργανωμένου τελετουργικού που θα κατευθυνόταν όχι στο να ρίξει απλώς κάποιο «άλλο» μήνυμα στην καθημερινή ζωή, αλλά να εργασθεί ενάντια στο καθεστώς της δυαδικής δύναμης στην κουλτούρα, που έχει φέρει κι εμάς κι αυτούς ένας βήμα πριν τον οριστικό αφανισμό;

Τι θα γινόταν άραγε αν τέλειωνε αυτό το αναθεματισμένο άρθρο κι άνοιγα άλλη μια μπύρα;

Bob Hopi

(Πρωτοδημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Ανοιχτή Πόλη» στα τέλη της δεκαετίας του 1980)