«Οι καλοί ορισμοί κάνουν τους καλούς φίλους»
(Μικρό απόσπασμα από το εκπληκτικό κείμενο της δεκαετίας του ’70 «Περί Οργανώσεως» του Γιώργου Μανιάτη, που από τόσο πολύ παλαιά αυτο-οριζόταν κάπου στο ίδιο κείμενο «εθνικός μόνο και μετέωρος», προς τον αξέχαστο συνθέτη Μάνο Χατζηδάκι, τότε διευθυντή του Γ Προγράμματος της Ελληνικής Ραδιοφωνίας. Πρωτοδημοσιεύθηκε στο αθηναϊκό περιοδικό «Σήμα», τεύχος 21, Φεβρουάριος 1978).
…Ο γράφων γνώρισε την φρίκη της αποστράτευσης, της αποσπάσεώς του δηλαδή από το δέντρο της οργανωμένης ζωής (σκέψης) και έζησε, αυτά τα χρόνια, χωρίς σχέδιο ζωής. Αγάλλεται εδώ. Διότι δεν καταδέχτηκε να παρηγορηθεί όπως τινές των φίλων του στα στρατόπεδα ανοχής, δεξιά και αριστερά. Όταν χάσεις μία φορά τις πεποιθήσεις σου τίποτε δεν δικαιολογεί να καταταγείς σε άλλες. Αυτό είναι ψυχική ακολασία και το αίτημα για ενότητα στην ψυχική διάθεση παραείναι ταπεινωτικό για να την κολάσει. Εδώ λοιπόν ο γράφων παύει να αγάλλεται και στενοχωράται. Διότι επίσης φαίνεται ότι η «σωτηρία της ψυχής» προκαλεί αγκυλώσεις στο πνεύμα. Δεν είναι λοιπόν παράξενο ότι κατευθύνει σε νοσηρούς τρόπους σκέψεως και κατασκευές του τύπου «ελληνοχριστιανική πατρίδα», κάτι δηλαδή σαν: κράσις ελαίου και ύδατος, ή: ένα βόδι κι ένα αστείο πόσο μας κάνουν;
Προφανώς η σωτηρία της ψυχής είναι χασομέρι, αλλά ιδού και τα λύτρα: δεν λυμαίνονται οι τινές αυτοί των φίλων τα ελληνικά γράμματα, αρχαία και ευρωπαϊκά, παρά για να συμπαρατάξουν μέσα τους (αλλά και έξω τους) την Ελληνίδα θεόν, την και πολιούχο αυτής της πόλεως, με την στρατηγό… Μαρία. Την Παρθένο της Σκέψεως με την παρθένο από κάθε σκέψη. Και δεν θα άξιζε να καταπιάνεται κανείς με τέτοιες επιδόσεις, αν δεν τις εισέπραττε το ίδιο το κράτος – ο κατεξοχήν εχθρός του έθνους. Το κράτος στην Ελλάδα έχει χαρακτήρα ρωμαιοτουρκοχριστιανικό και πρέπει με το καλό ή με το κακό να ανατραπεί. Με το καλό, με την βοήθεια δηλαδή της κυβερνήσεως, είναι απείρως προτιμότερο.
Κάθε επιμιξία του «ελληνικού» με το «χριστιανικό» θα ήταν πρώτα πρώτα κλαυσίγελως, αν δεν ήταν τραγέλαφος (το χειρότερο πράγμα που είχε υπ’ όψη του ο Χρυσόστομος ήταν το γέλιο – εξ ού και η όλη κακοσμία του στόματός του). Ήδη οι Έλληνες υφίστανται το βάπτισμα, που είναι επείγον εθνικό καθήκον τους να αποβάλουν, γιατί τους ενσταλάζει, εξ απαλών ονύχων, την αίσθηση του πνιγμού από την οποία και πάσχουν κατά κύριο λόγο. Το βάπτισμα είναι αιχμαλωσία και ως τέτοιο πάντοτε χρησιμοποιήθηκε: όργανο υποτάξεως πληθυσμών. Σφραγίζουν με αυτό τους ανθρώπους, όπως σφραγίζουν και τα κτήνη – για να ανήκουν.
Όλες οι υποδουλώσεις έγιναν με τον λεγεωνάριο και τον ιεραπόστολο από κοινού – ομού την λόγχη και την κολυμπήθρα. Δείτε λίγο αυτή την κολυμπήθρα και το νήπιο εντός της αν δεν είναι ατόφιο το καζάνι των ανθρωποφάγων. Από κει βγαίνουν οι νερόβραστες ψυχές. Υπήρξε λοιπόν το βάπτισμα πρώτης τάξεως εργαλείο στα χέρια του καίσαρα, του σουλτάνου και του τσάρου. Ο σουλτάνος μάλιστα διέτασσε να μαστιγώσουν τους χριστιανούς που ζητούσαν ν’ αποβάλουν το βάπτισμα και να εξισλαμιστούν. Τους προτιμούσε βαφτισμένους, αφού τους χρειαζόταν δούλους. Το βάπτισμα είναι αιχμαλωσία της ψυχής. Όταν το πάθεις, πρέπει απαραιτήτως να «σώσεις την ψυχή σου», να προσκυνήσεις. Πρέπει ιδίως να μετανοιώσεις (το νήπιο των πέντε μηνών οφείλει να μετανοιώσει !). Ο σουλτάνος δεν θέλει τίποτε περισσότερο απ’ αυτό. Ποιόν λοιπόν σουλτάνο προσκυνούν τον εικοστό αιώνα οι Έλληνες για να τους μπολιάζεται έτσι δα η ψυχολογία του υποτελούς;
(Μικρό απόσπασμα από το εκπληκτικό κείμενο της δεκαετίας του ’70 «Περί Οργανώσεως» του Γιώργου Μανιάτη, που από τόσο πολύ παλαιά αυτο-οριζόταν κάπου στο ίδιο κείμενο «εθνικός μόνο και μετέωρος», προς τον αξέχαστο συνθέτη Μάνο Χατζηδάκι, τότε διευθυντή του Γ Προγράμματος της Ελληνικής Ραδιοφωνίας. Πρωτοδημοσιεύθηκε στο αθηναϊκό περιοδικό «Σήμα», τεύχος 21, Φεβρουάριος 1978).
…Ο γράφων γνώρισε την φρίκη της αποστράτευσης, της αποσπάσεώς του δηλαδή από το δέντρο της οργανωμένης ζωής (σκέψης) και έζησε, αυτά τα χρόνια, χωρίς σχέδιο ζωής. Αγάλλεται εδώ. Διότι δεν καταδέχτηκε να παρηγορηθεί όπως τινές των φίλων του στα στρατόπεδα ανοχής, δεξιά και αριστερά. Όταν χάσεις μία φορά τις πεποιθήσεις σου τίποτε δεν δικαιολογεί να καταταγείς σε άλλες. Αυτό είναι ψυχική ακολασία και το αίτημα για ενότητα στην ψυχική διάθεση παραείναι ταπεινωτικό για να την κολάσει. Εδώ λοιπόν ο γράφων παύει να αγάλλεται και στενοχωράται. Διότι επίσης φαίνεται ότι η «σωτηρία της ψυχής» προκαλεί αγκυλώσεις στο πνεύμα. Δεν είναι λοιπόν παράξενο ότι κατευθύνει σε νοσηρούς τρόπους σκέψεως και κατασκευές του τύπου «ελληνοχριστιανική πατρίδα», κάτι δηλαδή σαν: κράσις ελαίου και ύδατος, ή: ένα βόδι κι ένα αστείο πόσο μας κάνουν;
Προφανώς η σωτηρία της ψυχής είναι χασομέρι, αλλά ιδού και τα λύτρα: δεν λυμαίνονται οι τινές αυτοί των φίλων τα ελληνικά γράμματα, αρχαία και ευρωπαϊκά, παρά για να συμπαρατάξουν μέσα τους (αλλά και έξω τους) την Ελληνίδα θεόν, την και πολιούχο αυτής της πόλεως, με την στρατηγό… Μαρία. Την Παρθένο της Σκέψεως με την παρθένο από κάθε σκέψη. Και δεν θα άξιζε να καταπιάνεται κανείς με τέτοιες επιδόσεις, αν δεν τις εισέπραττε το ίδιο το κράτος – ο κατεξοχήν εχθρός του έθνους. Το κράτος στην Ελλάδα έχει χαρακτήρα ρωμαιοτουρκοχριστιανικό και πρέπει με το καλό ή με το κακό να ανατραπεί. Με το καλό, με την βοήθεια δηλαδή της κυβερνήσεως, είναι απείρως προτιμότερο.
Κάθε επιμιξία του «ελληνικού» με το «χριστιανικό» θα ήταν πρώτα πρώτα κλαυσίγελως, αν δεν ήταν τραγέλαφος (το χειρότερο πράγμα που είχε υπ’ όψη του ο Χρυσόστομος ήταν το γέλιο – εξ ού και η όλη κακοσμία του στόματός του). Ήδη οι Έλληνες υφίστανται το βάπτισμα, που είναι επείγον εθνικό καθήκον τους να αποβάλουν, γιατί τους ενσταλάζει, εξ απαλών ονύχων, την αίσθηση του πνιγμού από την οποία και πάσχουν κατά κύριο λόγο. Το βάπτισμα είναι αιχμαλωσία και ως τέτοιο πάντοτε χρησιμοποιήθηκε: όργανο υποτάξεως πληθυσμών. Σφραγίζουν με αυτό τους ανθρώπους, όπως σφραγίζουν και τα κτήνη – για να ανήκουν.
Όλες οι υποδουλώσεις έγιναν με τον λεγεωνάριο και τον ιεραπόστολο από κοινού – ομού την λόγχη και την κολυμπήθρα. Δείτε λίγο αυτή την κολυμπήθρα και το νήπιο εντός της αν δεν είναι ατόφιο το καζάνι των ανθρωποφάγων. Από κει βγαίνουν οι νερόβραστες ψυχές. Υπήρξε λοιπόν το βάπτισμα πρώτης τάξεως εργαλείο στα χέρια του καίσαρα, του σουλτάνου και του τσάρου. Ο σουλτάνος μάλιστα διέτασσε να μαστιγώσουν τους χριστιανούς που ζητούσαν ν’ αποβάλουν το βάπτισμα και να εξισλαμιστούν. Τους προτιμούσε βαφτισμένους, αφού τους χρειαζόταν δούλους. Το βάπτισμα είναι αιχμαλωσία της ψυχής. Όταν το πάθεις, πρέπει απαραιτήτως να «σώσεις την ψυχή σου», να προσκυνήσεις. Πρέπει ιδίως να μετανοιώσεις (το νήπιο των πέντε μηνών οφείλει να μετανοιώσει !). Ο σουλτάνος δεν θέλει τίποτε περισσότερο απ’ αυτό. Ποιόν λοιπόν σουλτάνο προσκυνούν τον εικοστό αιώνα οι Έλληνες για να τους μπολιάζεται έτσι δα η ψυχολογία του υποτελούς;
Πηγή: ιστολόγιο ΠΑΝ ΣΥΡΙΓΞ