Απόσπασμα από συνέντευξη του συγγραφέα Βλάση Ρασσιά στο περιοδικό «Κήπος του Επίκουρου», Σεπτέμβριος 2008
«-Πόσα περιοδικά έχεις ιδρύσει;»
«-Ένα λεπτό να θυμηθώ, γιατί και αυτά είναι αρκετά (γέλια). Λοιπόν στα τέλη της δεκαετίας του 1970 έβγαλα το αντεργκράουντ περιοδικό «Speak Out» και το 1980 ξεκίνησα την έκδοση ενός επίσης αντεργκράουντ αλλά τελειότερου αισθητικά περιοδικού, της «Ανοιχτής Πόλης», που είχε υπότιτλο «Περιοδικό για τα περάσματα που δεν βρέθηκαν ποτέ» και εξέδωσε 33 τεύχη μέχρι το 1993, με πρωτοποριακά θέματα για την τότε, αλλά και την νυν, νεοελληνική κοινωνία. Ωραίες και ίσως ανεπανάληπτες στιγμές, με ένα αναγνωστικό κοινό που ήταν ταυτόχρονα ευρύ -κατά μέσον όρο αγοράζονταν 2.000 τεύχη!- και προχωρημένο -λαμβάναμε υπέροχα, θαυμάσια κείμενα, ποιήματα, σχέδια και επιστολές, αναρωτιέμαι πολλές φορές που να βρίσκονται άραγε όλοι εκείνοι οι άνθρωποι σήμερα… Εξέδωσα και ένα περιοδικό με αντεργκράουντ κόμικς, το «Πλατς!», καθώς και ένα περιοδικό ταχυδρομικής τέχνης, το «Είναι Αύριο». Στα μέσα της δεκαετίας του 1980 άρχισα να «παγανίζω» σιγά - σιγά μέσα από τις σελίδες της «Ανοιχτής Πόλης» και έπαιρνα τις πρώτες γεύσεις της πώρωσης της νεοελληνικής κοινωνίας με την χριστιανοβυζαντινή κουλτούρα. Κάτω από την ψιλή φλούδα του «προοδευτικού» ή του «επαναστάτη», ακόμα και του «αντιεξουσιαστή» που κουβαλούσε ο κάθε «δήθεν» εκείνης της εποχής, έβλεπα να αναδύεται ξανά και ξανά η φρίκη της απόλυτης άρνησης να γίνει αποδεκτός ο διαφορετικός, αυτό δηλαδή που όντως είναι και θα είναι ο Φασισμός».
«Η «Ανοιχτή Πόλη» πετάχτηκε στην αρχή έξω από τα βιβλιοπωλεία των «προοδευτικών» χριστιανών και μετά από τα βιβλιοπωλεία των δήθεν «αριστερών» που πηγαινοέρχονταν αγεληδόν στο λεγόμενο «Άγιο» Όρος και ακολούθησε κτύπημα από όλες τις πάντες, επιστρατεύθηκαν ακόμα και «φιλικές συμβουλές» εντεταλμένων κάποιων γνωστών και μη εξαιρετέων κύκλων προς τους ιδιοκτήτες των ελάχιστων σημείων διάθεσης που μας είχαν απομείνει, να αραιώνουν σιγά - σιγά την συνεργασία μαζί μας. Ήταν πια εμφανέστατο το τι ενοχλεί πραγματικά σε αυτή την έως βαθμού γελοιότητας θεοκρατική χώρα, το τι είναι όντως ανατρεπτικό ως μήνυμα και ως παράδειγμα. Από εκεί και πέρα, η ίδρυση του «Διιπετούς» ήταν αναπόφευκτη. Ο υπότιτλος «Για την υπεράσπιση της Αρχαίας Ψυχής» απέδιδε επαρκώς τις προθέσεις και το στίγμα και ήδη, τρόπον τινά, ένας μεγάλος, αόρατος, άνισος αλλά κατά κυριολεξία επικός πόλεμος είχε κηρυχθεί. Για πρώτη φορά στην χώρα μας έβγαιναν ανοικτά το 1991 κάποιοι «περίεργοι» τολμητίες να υπερασπιστούν ηθικά την -για ουκ ολίγους μισητή- Ελληνική Κοσμοθέαση και παράλληλα να ζητούν απερίφραστα την επαναφορά της. Τότε ακριβώς προκλήθηκαν και οι απίστευτες αναστατώσεις στα πολλών ειδών κέντρα πνευματικού ελέγχου της χώρας μας, για τις οποίες ήδη έκανα λόγο στην αρχή της συνέντευξής μου».